Miasto Chodzież

Chodzież leży w Północnej Wielkopolsce, około trzydzieści kilometrów na południe od Piły i siedemdziesiąt kilometrów na północ od Poznania. Przez miasto przebiegają ważne szlaki komunikacyjne – nitka kolejowa łącząca Śląsk z Wybrzeżem oraz droga krajowa K-11 łącząca stolicę Wielkopolski ze Szczecinem. W niedalekiej przyszłości w sąsiedztwie Chodzieży zostanie wybudowana kolejna arteria, droga ekspresowa o symbolu S-11, przejmująca ruch z trasy K-11.

Pod względem administracyjnym miasto Chodzież przynależy do Województwa Wielkopolskiego i jest siedzibą władz powiatowych oraz miejskich.

Miejscowość i jej najbliższą okolicę zwykło się określać mianem „Chodzieskiej Szwajcarii.” Przydomek ten, nadany miastu w początkach XIX wieku, to wynik zachwytu, jaki w przybywających tu gościach wzbudziło szczególne piękno krajobrazu Chodzieży.

W mieście, jak w soczewce, skupiają się w miniaturze niemal wszystkie typy polskich pejzaży. Wysoczyzna Chodzieska, na której usytuowana jest Chodzież, styka się z południową krawędzią pradoliny Noteci. Przez mikroregion przebiega szlak wzniesień moreny czołowej, którego kulminacją jest Gontyniec (192m n.p.m.) – najwyższy szczyt Północnej Wielkopolski.

Wzgórza porośnięte są gęstym mieszanym lasem, który zamyka miasto w zielonym pierścieniu. U stóp pagórków rozlewają się tafle trzech polodowcowych jezior: Miejskiego Karczewnika i Strzeleckiego.

Ze względu na szczególną urodę niepowtarzalnego w tej części kraju ukształtowania terenu, okolica została wpisana w obszar chronionego krajobrazu. W zetknięciu pradoliny Noteci i polodowcowych wzgórz „Chodzieskiej Szwajcarii” powstały znaczne przewyższenia stanowiące doskonałe punkty widokowe dla turystów. Z jednego z nich, mieszczącego się na wierzchołku góry Talerz (132m n.p.m.) otwiera się rozległa panorama ukazująca wszystkie charakterystyczne cechy pejzażu Chodzieży. Widać stamtąd leżące u stóp szczytu Jezioro Miejskie z przylegającym do jego północnego brzegu miastem. Dalej rozciąga się szeroko pradolina Noteci, ograniczona dopiero morenowymi wzniesieniami Gór Morzewskich.